اگر
درختی
مرا به خوتاب
می دید . در هر ایستاه
دور بیابانی ، سایبانی داشتم
سبز تر از خواب های جوانسالی نسیم
دریغا که درختان خواب نمی بینند . و تاری
که انگشتان مه در شاخ و برگشان می تند . خوابگیر
گشوده ای است که هیچ شکاری به دام نخواهد انداخت .
سهم من نیز در پایان هر روز برگ زردی است که بر شانه ام
غروب
م
ی
ک
ند
شعر کانکریت از عباس صفاری
هاجر زمانی ::: جمعه 86/2/21::: ساعت 10:38 صبح
نظرات دیگران: نظر
کلمات زیادی تا به حال تاتی تاتی کرده ام ، با همه شان در کودکستان ذهنم بازی کرده ام . من حتی کودکی ماه را دیده ام ، زمانی که مثل یک فیلسوف کوچک روبه رویم می نشست و درسکوت به خوابهایم گوش می داد . اما حالا کجاست گهواره ی ماه مانندی که لالایی آرامش نشانش را به دلم - رایگان ، هدیه کند ؟
